Ik kom uit een snelle ‘stoere mannen’ wereld, als chef in vele restaurants. Was gewend aan een rush, buffelen, dus ik moest even terugschakelen toen ik bij de Stadskamer begon als leefstijlcoach of noem het; kook-leraar. Waar ik voorheen de rush voelde door het neerzetten van topborden, geniet ik er nu van als ik zie dat Steven zelfstandig een worteltaart kan bakken.
Het was best wennen toen ik kwam, maar ik was echt toe aan verandering. Met een jong gezin wist ik, ik wil meer balans en mezelf op een andere manier uitdagen. De eerste periode bij de Stadskamer voelde ik me direct welkom, al was het ook wel hard werken om het vertrouwen te winnen van bezoekers en het team in de keuken. Ze waren een tikkeltje sceptisch, maar ik ben gewend om teams te leiden en veel met mensen te werken dus ook hier is het gelukt. Eigenlijk benader ik m’n werk hier hetzelfde als in de horeca. Ik wil met verse producten lekker en gezond koken. Koken is mijn drijfveer en daarnaast vind ik het super leuk om er iets over uit te leggen. Dat komt denk ik omdat ik jong vader ben geworden, ik doe niet anders dan uitleggen. En ook in de restaurants werkte ik altijd met leerlingen, dus dat zit er helemaal in.
Wat me echt verrast in het werk bij de Stadskamer, is hoe leuk het hier eigenlijk is. In Amsterdam zie je veel van dit soort initiatieven die heel hip gemaakt worden. De Stadskamer is niet zo gelikt opgezet, maar handelt juist heel eerlijk en oprecht zonder het marketingsausje. We hebben een holistische benadering en behandelen alle thema’s; gezond eten, bewegen, het hart, het hoofd. Alles komt aan bod. Ik sta heel erg achter de manier van werken hier, dat je mensen zelfregie geeft en niet in hokjes denkt, maar wel naar elkaar omkijkt. Mensen bloeien hier op. Ik kreeg ook de feedback dat het keukenteam vrolijker is sinds ik er ben. Ik denk dat het helpt dat ik niet uit de zorg kom en daarom vooral kijk naar wie iemand is en welke talenten we in de keuken kunnen inzetten. Ik zie het als een voetbalteam waarin we allemaal in iets anders goed zijn. Soms verrassen mensen me echt. Ik heb geleerd, als je energie steekt in het contact en dingen goed uitlegt, dan zie je dat er zoveel in mensen omgaat en er ook heel veel uitkomt.
Ik ben er echt trots op dat we samen een ambachtelijke lunchroom runnen. Mensen waren sceptisch, ook omdat ze zich afvroegen; geeft deze doelgroep wel om vers eten? En lusten ze alles wel? Maar ik krijg nu regelmatig te horen, ‘Als jullie het hebben gemaakt, dan moet het wel lekker zijn.’ Of het nou pastinaak soep is, snijbiet of een lekkere pasta met vis, olijven en kappertjes. Uiteindelijk vindt iedereen het lekker om gevarieerd te eten. Je moet alleen even het vertrouwen winnen. Nu organiseren we iedere week een surprise dinner en dan zitten er vaak wel 25 mensen aan tafel. Geweldig toch!
Ondertussen ben ik hier helemaal geaard en mag ik ook nieuwe projecten opzetten. Zo ben ik bezig met een project waarbij we samenwerken met lokale boeren om ook mensen met een kleine beurs te voorzien van vers en gezond voedsel. Ik voel mezelf soms een beetje een undercover wereldverbeteraar. Waar ik vroeger meer geneigd was om op de bühne te springen en grote dingen te willen veranderen, pak ik het hier op een hele praktische manier aan. Dat past beter bij me.