We willen vaak de hulpverlener zijn, maar zo werken wij hier bij de Stadskamer niet. Hier leer je de kunst van motiveren zonder te sturen, zodat de kracht vanuit de mensen zelf komt.
Ik geloof erin dat elk mens in de basis goed is en veel mogelijkheden heeft, maar soms gebeuren er dingen in je leven waardoor je op het verkeerde pad komt of dingen even niet lopen. Hier word je daar niet op afgerekend. Vaak hebben mensen vooral een netwerk nodig en dat is wat wij met de Stadskamer bieden. Geen dirigerend vingertje, maar een plek waar mensen kunnen landen en langzaam aan weer het vertrouwen in de medemens opbouwen.
Zelf ben ik een goed voorbeeld van wat er gebeurt als je als volwaardig wordt behandeld. In 2014 ben ik bij de voorloper van de Stadskamer begonnen als vrijwilliger. Ik was een poosje flink ziek geweest met veel lichamelijke klachten, kreeg daarna een burn-out en was weer aan het opkrabbelen. M’n achtergrond lag in het gevangeniswezen en ik heb altijd mensgericht werk gedaan. Op dat moment wilde ik graag weer iets doen voor de maatschappij, maar ik kon nog niet veel aan. Hier kreeg ik heel laagdrempelig de kans om weer mee te doen. Ik begon in de catering en ging al snel over naar procesondersteuning en uiteindelijk naar een betaalde baan. Ondertussen ben ik van 12 uur vrijwillig naar een betaalde baan van 28 uur gegaan in een leidinggevende functie. Flinke groei dus. Daar ben ik trots op en ook heel blij dat ik hier de kans heb gekregen. De organisatie is heel sociaal en draagt haar kernwaarden echt uit.
Wat ik het belangrijkste vind in m’n werk op de Dr. Huber Noodtstraat, waar voornamelijk dak- en thuisloze mensen komen, is dat de plek van hun is. Het is hun huiskamer en mensen mogen zijn wie ze zijn, ongeacht wat ze uit hebben gehaald. Wij bieden vooral een luisterend oor en dan kom je erachter dat mensen soms heel veel pech hebben gehad. En om echt iets voor ze te kunnen doen, is het belangrijk om een lange adem te hebben. Soms zitten mensen al jaren in de put, dan kan het ook zo jaren duren voordat ze eruit komen. Bij teveel instanties wordt er aan ze getrokken, maar dat werkt averechts. Eerst vertrouwen opbouwen, dan stappen zetten.
Mijn eigen ervaring daarin helpt. In dit werk neem je sowieso jezelf mee. We werken met mensen van de straat, die prikken overal doorheen. Als je niet puur bent, dan ga je het hier niet redden. Je krijgt hier vanuit het bestuur heel veel vrijheid en vertrouwen. Ik mocht bijvoorbeeld zelf meehelpen met de onderhandelingen voor een nieuwe locatie. Dat soort dingen maken dat ik me echt betrokken voel. Het moet je wel passen, want niets is hier kant en klaar. Mensen met lef en die durven uit te proberen passen hier dan ook het beste. We leren de bezoekers dat ze fouten mogen maken en dat mogen we zelf ook.
Mijn hoop en ambitie voor de toekomst is dat we nog een stap verder kunnen gaan in de zorg. Een kangoeroe dorp, waar we een volledig vangnet kunnen creëren voor mensen. Want vaak is tijdelijke hulp niet voldoende. Wat doe je als je weer ‘klaar’ bent en geen vangnet hebt? Dan beland je opnieuw op straat. Het is een vicieuze cirkel en een doolhof van regels waar niemand uit komt. De zorg is stuk en hier kijken we naar nieuwe manieren om naar elkaar om te kijken. Ik ben er echt trots op dat ik daar onderdeel van mag zijn.