Wat me heeft verrast toen ik startte bij de Stadskamer, is dat het echt als een grote familie voelt. De sociale betrokkenheid is geweldig!
Voordat ik hier startte, had ik er een hele loopbaan in de zorg opzitten. Binnen verschillende functies, waaronder in een verpleeghuis, merkte ik dat ik geen uitdaging meer had. Toen ik via een bekende hoorde over de mogelijkheid om bij de Stadskamer te werken, dacht ik, ik doe het gewoon! Ik wist niet precies wat ik kon verwachten, maar het eerste gesprek was direct heel positief en ik kon anderhalve week later al aan de slag.
Wat me opviel, is hoe mensen hier openstaan voor elkaar. Deelnemers worden echt in hun waarde gelaten. In de reguliere zorg was ik gewend altijd met een methodiek of protocol te moeten werken. Hier heeft de deelnemer zelf de regie en komen we samen tot een doel. Als ik heel diep kijk, was dat misschien altijd wel waar ik naar op zoek was in m’n werk, maar ik heb dit hiervoor nooit kunnen vinden. Al werd het wel vaak zo verkocht, hier zie ik voor het eerst echt het achterwege blijven van de hiërarchie. Iedereen heeft hier z’n eigen rol binnen de organisatie.
De eerste tijd werkte ik als flexer bij de Stadskamer. Voornamelijk op de Stadswerkplaats als projectcoach, daar draai ik nu een vast aantal uren mee in het team. Het is geweldig om te zien wat er allemaal mogelijk is. Eigenlijk ben ik continu met mensen in gesprek; wat wil je graag? Zelf begeleid ik het tuinteam en de assemblage groep, maar er is bijvoorbeeld ook houtbewerking, een elektra afdeling en een schildersafdeling. Alles is mogelijk, want als iemand met een idee komt, denken we altijd mee. Telkens gaan we weer in gesprek om plannen bij te schaven en te zien wat er nog meer mogelijk is.
Heerlijk vind ik het, dat ik met een team werk dat ook zo snel kan schakelen en positief is ingesteld. De kunst is om elkaar te motiveren, maar mensen ook zelf in beweging te laten komen. Als het vanuit eigen motivatie gebeurt, dan krijgen mensen daar zelfvertrouwen van. Het is gewoon een leuke, gezellig groep en het saamhorigheidsgevoel is groot.
Dat familiegevoel werd nog sterker toen ik tijdens de corona-pandemie ziek werd. Een jaar lang lag ik eruit, ik kon soms niet eens op m’n benen staan. Eerst wisten ze niet wat het was, maar waarschijnlijk is het corona geweest. In die tijd heb ik veel steun ervaren van de Stadskamer. Ze hebben me niet laten vallen. Sterker nog, toen ik op krabbelde, mocht ik alsnog de opleiding tot begeleider specifieke doelgroepen volgen. Geweldig, ik wist niet eens dat deze opleiding bestond. Deze kans heb ik met beide handen aangegrepen.
Ik ben er echt trots op dat ik hier sta, want ik ben toch behoorlijk ziek geweest. Ondertussen ben ik bezig met de laatste fase van de opleiding. Daar heb ik keihard aan gewerkt. Dat me de kans is geboden, heeft me goed gedaan. Als je een tijd ziek bent, loopt je zelfvertrouwen toch een deuk op. Nu word ik er super blij van dat ik kan doen waar ik goed in ben en dat anderen daar op hun beurt blij van worden. Zo doe je het hier echt samen.